شش مرحله بازی کودکان که والدین باید آنرا بدانند
آیا فرزند شما دوست دارد به تنهایی بازی کند؟ یا اینکه آنها از تعامل با دیگران لذت می‌برند؟
پاسخ به متناسب با تیپ شخصیتی مربوط به سن است.
یک ایده تأثیرگذار این است که با بالغ شدن کودکان، آنها در مراحل بازی پیشرفت می‌کنند. این تئوری در ابتدا توسط میلدرد پارتن، محقق آمریکایی مطرح شد.
شش مرحله بازی کدامند؟
بازی بی هدف – این مرحله اول اصلاً بازی نیست. کودک به سادگی می‌ایستد و مشاهده می‌کند.
بازی انفرادی – مستقل – در کودکان نوپا معمول است. اغلب می‌بینید که آنها به تنهایی مشغول بازی هستند و هیچ علاقه‌ای به کودکان دیگر در اطراف خود ندارند.
بازی تماشاگرانه – فرزند شما بدون پیوستن به دیگران بازی دیگران را تماشا می‌کند. به طور فعال در بازی شرکت نمی‌کنند اما به شدت مشغول مشاهده سایر بازی‌های کودکان هستند، درگیر بازی تماشاگرانه می‌شوند.
بازی موازی – این بازی هنگامی انجام می‌شود که در کودکان کنار هم بازی می‌کنند، اما تعامل محدودی دارند و به نظر می‌رسد کارهای خود را بدون درگیر کردن دیگران انجام می‌دهند.
بازی تعاملی – کودکان شروع به صحبت با یکدیگر در مورد بازی خود می‌کنند. آنها هیجان خود را دارند، اما هیچ ساختار، سازمانی یا هدف مشترک وجود ندارد.
بازی رقابتی – در این مرحله، بالاترین مرحله، کودکان بازی خود را سازمان یافته انجام می‌دهند. بازی‌ها قانون دارند و هر کودک نقشی دارد.
واضح است که پیشرفتی از مرحله اول به مرحله آخر وجود دارد، اما این نظریه منتقدان خود را دارد. به نظر نمی‌رسد کودکان در این مراحل به صورت خطی پیشرفت کنند. آنها می‌توانند یک روز تماشاگر باشند و روز دیگر بازی کنند. بیشتر این موارد به آشنایی با همبازی‌های آنها مربوط می‌شود.
آیا متوجه شدید که نظریه ساخت گرایی (نظریه یادگیری) چگونه با مراحل اولیه مطابقت دارد؟ کودکان به تنهایی بازی می‌کنند و کشف‌های خود را انجام می‌دهند و سطوح بالاتر اجتماعی- ساخت گرایی است. کودکان با بازی با هم و از یکدیگر یاد می‌گیرند.
کودک شما معمولاً به چه نوع بازی‌هایی مشغول است؟ آیا آنها در یک مرحله بالاتر وقتی با یک همبازی آشنا هستند، بازی می‌کنند؟ شما نمی‌توانید کودک خود را مجبور به بازی در سطح بالاتر ازآنچه آماده است کنید، اما با نشستن در کنار او می‌توانید به او اطمینان دهید تا چیز جدیدی را امتحان کنند.
برای خرید لگو کلیک کنید!